საქართველოს ხელისუფლების გადაწყვეტილება, ერთჯერადად და უფასოდ უზრუნველყოს აზერბაიჯანული საწვავის ტრანზიტი სომხეთში, მნიშვნელოვან პოლიტიკურ ჟესტად შეფასდა, თუმცა თბილისის შემდგომმა გეგმებმა ყველა მხარის შეშფოთება გამოიწვია. პირველი მიწოდების შემდეგ, საქართველომ შემდგომი გადაზიდვებისთვის ტარიფი 92 დოლარი შემოგვთავაზა ტონაზე, მხოლოდ 111 კმ-ის მონაკვეთზე - აზერბაიჯანში არსებულ ანალოგიურ განაკვეთებზე ათჯერ მეტი. ბაქოსა და ერევანში ასეთი პირობები ეკონომიკურად გაუმართლებელ ბარიერებად მიიჩნიეს, თუმცა კონფლიქტის გამწვავებას საჯაროდ ცდილობდნენ.
საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა ირაკლი კობახიძემ მოგვიანებით უარყო კონკრეტული ციფრების შესახებ ინფორმაცია და ხაზი გაუსვა სტრატეგიულ პარტნიორობას მეზობელ ქვეყნებთან და განაცხადა კომპრომისის ძიების მზადყოფნის შესახებ. მიუხედავად ამისა, სატარიფო პოლიტიკისადმი მიდგომამ ეჭვქვეშ დააყენა საქართველოს როლი, როგორც საიმედო ტრანზიტიორის. ექსპერტები აღნიშნავენ, რომ ექსპედიტორების დანამატების გათვალისწინებითაც კი, გადაზიდვების ღირებულების ზრდა არ შეიძლება იყოს მრავალჯერადი, წინააღმდეგ შემთხვევაში ლოგისტიკა კარგავს აზრს გამგზავნისთვის.
ამ ფონზე, აზერბაიჯანმა და სომხეთმა შესაძლოა დააჩქარონ გაზახი-იჯევანის პირდაპირი სარკინიგზო კავშირის აღდგენა, რომელიც 35 წელზე მეტია არ გამოიყენება. ასეთ მარშრუტს შეუძლია მუშაობა რამდენიმე თვეში და პერსპექტივაში მიიზიდოს ტვირთების მნიშვნელოვანი მოცულობები, მათ შორის რუსეთიდან და ცენტრალური აზიიდან მიწოდება. ამ შემთხვევაში, საქართველო რისკავს დაკარგოს რამდენიმე მილიონ ტონამდე ტრანზიტი და მასთან ერთად - რეგიონის საკვანძო სატრანსპორტო დერეფნის სტატუსი, თუ ახლავე არ დადებს ფსონს გრძელვადიან და კონკურენტულ პირობებზე.
